غیرِ عنوان پذیر

برای تمام شدنِ این چهار ماه لحظه شماری میکنم. برای به هم چسباندن تکه هایی از خودم که جدا کرده بود و احتمالا تا به امروز در نقاطی مرموز از ذهنم به حیات خودشان ادامه میدهند. درونگرایی تشدید شده ام تبدیل به یک روزمرگی دلپذیر شده است. انگار که دنیایی کشف نشده در من جریان داشته باشد. هرچند ناتوانی ام در برقراری ارتباط میتواند در نگاه اول جالب نباشد، اما به طرز غریبی ارتباط کمتر با انسانها برایم دلپذیرتر است. انقدر دلپذیر که حتی تمایلات جنایتکارانه ی درونیم را سرکوب میکنم و در سکوتی شبیه به هفت صبح به تمام کسانی که ممکن بود روزی به دست من کشته شوند نگاه میکنم.

فصل جدید شرلوک را دیدم، انقدر تحت تاثیر قرار گرفته بودم که نزدیک بود دقیقه های اخر لپ تاپم را از وسط نصف کنم. شخصیت های جامعه ستیز برای من بیش از حد جذابند. که البته جامعه ستیز های نابغه در درجه ی بالاتری از جذابیت قرار میگیرند. شاید اگر اینستاگرامم را هنوز به قتل نرسانده بودم یک دقیقه ی اخر از فصل چهارم را پست میکردم. که "همه چیز در مورد افسانه است"